نویسنده: حسین چراغیان بختیاری

نباشد همی نیک و بد  پایدار                        همان به که نیکی بود یادگار
بزرگش   نخوانند  اهل   خرد                        که  نام بزرگان به زشتی برد

فردوسی علیه الرحمه.

کربلایی علی داد،فرزند سید عزیزالله،فرزند سید داوود، فرزند سید عزیزالله،فرزند سید محمد،فرزند سید شهریار، فرزند سید حبیب، ازسادات معظم امامزاده صالح کوتاه است.
کربلایی علیداد به سال 1273 خورشیدی در اندیکا دیده به جهان گشود،پدرش سید عزیزالله و عمویش سید اسدالله از عشایر کوچ رو بودند،معیشت آنها از راه پرورش دام و کشاورزی به دست می آمد،ییلاق شأن نعل اشکنان موسیری در کنار طایفه مدملیل راکی و همجوار با طوایف نصیر و گله در استان چهارمحال بختیاری و قشلاقشان در اندیکا دامنه کوه شو شهر آبژدان در استان خوزستان می باشند.
سید داوود نیای سید علیداد در میان مردم از احترام و منزلت بالائی برخوردار بود.
مادربرزگش بی بی سیده فاطمه ازسادات محترم حیات غیب،بانویی بسیار باوقار با کرامت و با سخاوت بود که درادامه مقاله مطالبی در این خصوص به اختصار خواهیم آورد.
کربلایی علیداد از همان دوران کودکی نشان داد نسبت به هم سن و سالهای خود برتری دارد. به گونه ای که در گفتگو ها صاحب نظر بود.
به گفته ی اکابرین و سرشناسان،کربلایی علیداد سهمی سنگین داشت و در پیشامدها دلیر نشان میداد و همواره ستونی استوار، تکیه گاهی قابل اطمینان و پشتیبانی آرام بخش برای خاندان، طائفه و دوستانش به شمار می رفت .
بزرگمنشی او سبب گردید تا در عنفوان جوانی با بزرگان و کلانتران بختیاری هم عصر خود مجالست و هم نشینی پیدا کند و به لحاظ شایستگی های فراوانی که از خود بروز میداد، از جانب حکومت به عنوان کدخدا و بزرگ فامیل خود زمام امور را به دست گرفت.
روحیاتی مانند گشاده رویی، مردمداری، جوانمردی و مهمان نوازی در وی سبب گشت تا درب خانه اش بر روی همتباران گشوده تا مأوا و پناهگاه همگان باشد.
کربلایی علیداد به لحاظ سجایای اخلاقی شخصیتی آرام، خیرخواه، مصلح، اهل تعامل و گفتگو و نفوذ کلامش پایان بخش کشمکشها و شکیبایی و سعه صدرش راهگشا و گره گشای بسیاری از معضلات و مشکلات روستا بود.
از ویژگیهای ممتاز کربلایی علیداد رتق و فتق دعاوی بدون دخالت مأموران دولتی، ارتباط مستمر با بزرگان ایل بختیاری،مساعدت و مشارکت در رفع مناغشات محلی و منطقه‌ای ،کمک به فقیران و نیازمندان و تشویق مردم به نیک رفتاری،اخلاق حسنه، همدلی در هیجارها و دشواریها در سر لوحه کارهایش قرار داشت از دیگر صفات برجسته این مرد بزرگ که آوازه نامش در بسیاری از طوایف بختیاری زبانزد عام و خاص گردید، عشق و علاقه به خاندان عصمت و طهارت بود.
کربلایی علیداد صالحی هم دوره ی کربلایی حبیب‌الله چراغیان(مدملیل راکی) بود، این دو به سبب دوستی و قرابتی که با هم داشتند،با تعامل، همدلی و همکاری با دیگر بزرگان روستا مانند؛ ملا قباد صالحی، ملا بختیار صالحی، ملا علی مدد، ملا چراغعلی چراغیان، شیخ قیطاس صالحی تمبی و سایرین و تشویق و همراه ساختن مردم، موفق شدند منشاء خدمات ارزنده فراوان و باعث تحولات مهمی در زادگاه خود شوند، مانند:
۱) احداث اولین جاده دست ساز روستا موسوم به جاده کل
۲) تأسیس اولین مدرسه روستا
۳) ساخت اولین خانه بهداشت
۴) همکاری با ادارات و سازمانهای دولتی در ایجاد تشکل های مردمی مانند شرکت‌ های تعاون روستایی، انجمن ده، خانه انصاف...
۵) کمک در امر اصلاحات ارضی سال  1342 و اخذ نسق های زراعی مطابق با قباله های محلی و تحویل آنها به مردم.
یکی از خاطرات بسیار جالبی که در زمینه سواد آموزی به یاد دارم و برای علاقه مندان و پژوهشگران اجتماعی قابل بررسی و کنکاش است موضوع چگونگی باسواد شدن زنان روستایی و عشایری است، بعد انقلاب شاه و ملت موسوم به انقلاب سفید و تشکیل سازمان پیکار با بی سوادی، سپاه دانش و سپاه بهداشت و سپاه ترویج و آبادانی، مردم  بختیاری نسبت به باسواد شدن فرزندان ذکور خود علاقه و شور و شوق فراوان نشان می دادند زیرا معتقد بودند که فقط پسر می تواند اجاق خانواده را روشن نگه دارد در این کشاکش گروهی به تحریک نغمه سرایان  و به پیروی ازتعصب های ایلی از فرستادن زنان و دختران خود به مدرسه ابا داشتند. چون مردان ایل فرمانروایان مطلق بودند و از ویژگی های آنها ترس و وحشتی بود که زنان از آنان داشتند، در ایلات و طوایف سبیل برازنده مردی بود که همسرش از او بیمناک باشد و در خانواده برادری سر افراز بود که خواهرش از او بترسد به همین سبب بسیاری از فرستادن دختران بر سر کلاس های درس مخالفت می کردند یکی از بهانه ها این بود که اگر دختران قلم به دستشان افتاد به نامزدهای خود کاغذ می نویسند....!!
این امر در روستای امامزاده صالح کوتاه با تلاش و زحمت کدخدا یان و کدخدازادگان و ریش سفیدان روستا با هدف ریشه کنی جهل و بی سوادی به سرانجام رسید و همه ی مردم برای فرستادن دختران به عرصه فرهنگ و ادب وارد دنیای نوین شدند که در آن عصر تحولی بسیار بزرگ در منطقه اندیکا محسوب می شد.
سرانجام کربلایی علیداد در عمری طولانی و باعزت منشا خیر و برکات زیادی گردید و در اردیبهشت ماه سال 1357در سن 84 سالگی دار فانی را وداع گفت و در روستای امامزاده صالح کوتاه از توابع شهرستان اندیکا به خاک سپرده شد.
((توضیح ـ راجع به سیده فاطمه ـ در ایامی که اندیکا بودیم یکی از نوادگانش به من گفت؛سید فاطمه ار چنان عزتی برخوردار بود که اهل معرفت به تارمویش قسم می خوردند، هرگاه دست بر سربیماری می کشید به اذن الله شفا می یافت، در قحطی همواره خانه اش پناهگاه نیازمندان بود، نمی گذاشت کسی گرسنه سر بر بالین بگذارد. وی در ادامه گفت ـ دخترش شهربانو ـ موسم کوچ در کوه تاراز زنی را دید با پاهای برهنه و خون آلود در راه است،فوراً کفش هایش را از پا در آورد به او داد و خود پای برهنه در آن سنگلاخ به راه افتاد وقتی همسرش شیخ احمد متوجه موضوع شد به زور و خواهش نمد( لطی) آورد و به جای کفش به کف پاهایش پیچاند وبه راه ادامه دادند....!!!))
در پایان یاد و نام همه ی شیر زنان و غیور مردان زحمت کش و با اصالت سرزمینم که درسخت ترین شرایط  بامهر و محبت کناریکدیگر بودند و با عزت نفس زندگی کردند را گرامی می داریم ....... شادباشید
 
 

نظرات شما عزیزان:

رستمی

ساعت15:31---27 تير 1399

[وب سایت] - [ایمیل]

عرض درود جناب چراغیان عزیز... دایی جان خودت بهتر میدانی که کلایی با بیشتر معاشرتش با حضرات کتکی بود. وحتی زنش و عروسش و چندتا قوم خویشی دیگه هم داشت و حضرات کتکی هم آدمای بزرگی از همه نظر داشتن حالا درسته یه جورایی غریب کشی شده بودن ولی خوب بحرحال دستتون درد نکنه کاش لااقل همه مثل جنابعالی کارهای فرهنگی وبا ارزشی به سرانجام میرسونن... در پناه خدا
پاسخ:با سلام در مقاله معرفی کتک و للر در همین پایگاه راجع به بزرگان طایفه کتکی توضیحات کامل داده شده است.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: